Szpital po polsku....

Aż trudno uwierzyć, że piszę tu już setnego posta. Chyba pasuje pomyśleć o jakimś Candy z tej okazji. Ale na razie jestem tak do tyłu z wszystkim, że najpierw muszą wyjść na prostą.
Jednym z powodów moich zawirowań i opóźnień jest to, że mój mały mężczyzna był ostatnio w szpitalu. Koszmarne kilka dni. Ale ten czas w szpitalu przypomniał mi jak wielkie mam szczęście. Zwłaszcza gdy przechodziłam obok oddziału onkologii dziecięcej - nie napiszę nic więcej bo chyba nie muszę. Tylko człowiek bez serca przeszedłby obok tych nieszczęść obojętnie.A że ja przeżywam wszystko wyjątkowo mocno (niełatwo z tym żyć ale nie zmienię się niestety) więc naprawdę nie było mi łatwo. Na oddziale, na którym leżał mój synek spotkałam m.in. mamę z córeczką, która od ponad tygodnia ma podwyższoną temperaturę a lekarze po zrobieniu jej ogromnej ilości różnych badań wciąż rozkładają ręce i nie potrafią znaleźć przyczyny. Czy może być coś gorszego od takiego oczekiwania?

Mój synek trafił tam w środku nocy ponieważ się dusił - ostre zapalenie krtani. Straszne przeżycie. Najgorsze dla mnie było to, że bardzo prosił "mamusiu, ja chcę do domku" a po założeniu Mu wenflonu cały czas powtarzał "nie chcę tego". Serce się krajało. A takich sytuacji było oczywiście więcej. Ale jak pomyślę, że dawniej dzieci zostawały w szpitalu same, bez rodziców to szczerze mówiąc... nawet nie wiem co napisać. Mnie by chyba musieli uśpić żebym na coś takiego pozwoliła.
Na koniec dodam tylko coś na temat warunków w szpitalu. Na personel nie mogę narzekać ale co do reszty to... pojawia się pytanie w którym wieku żyjemy.To, że rodzice śpią na stołkach albo podłodze to chyba najmniejszy problem. Szpital uniwersytecki w Krakowie a zaplecze sanitarne...a właściwie jego brak przeraża. Na piętrze, na którym leżą dzieci nie ma WC dla rodziców. Łazienka (choć nazwa ta jest zupełnie nieadekwatna do pomieszczenia, o którym mowa) znajduje się w piwnicach a wygląda jakby ktoś zaczął remont i w połowie przestał. Na podłodze leżą kawałki płytek bo tylko część podłogi została nimi pokryta. Do tego puszki po farbach, młotki, pędzle, drabiny itp. A z boku drzwi (przegniłe, czarne) prowadzą pod 2 prysznice, z których tylko jeden jako-tako działa. Oj...mogłabym tak jeszcze pisać i pisać. Ale na podsumowanie dodam, że oddział ma super pokoik z zabawkami... ale zamykany na weekendy. I co powiedzieć dziecku, które rano w sobotę prosi, że chce tam wejść ?
Rozpisałam się, wybaczcie, ale jakoś nie mogę przejść nad tym wszystkim do porządku. A przecież to o czym wspomniałam to zaledwie czubek góry lodowej. Nie życzę nikomu aby się przekonał co pominęłam. Więc na tym zakończę życząc Wam i Waszym pociechom dużo zdrówka.